ქარი ნაზად გიფრიალებს კაბას,
ნარნარ სხეულს ნამი დასდებია.
შენს მკერდს თავზე დავიყრიდი ახლაც
ფურცელ - ფურცელ დაგაბნევდი იას.
მზეს ნაფერებ მწვანე თვალთა ჭრილში
ათასგვარი მზერა დაუმალავს.
ღამის ჩრდილში ვიგრძნობ ვნების შიმშილს
მერე ისევ დავცლი ფუნჯს და კალამს.
მეათასედ გამიმძაფრებ სურვილს,
მწვავდეს ცეცხლი ვარდისფერი კერტის..
როგორც ვაზი: მწიფე, დასაწური
- ხელის გულზე შენი მკერდი მეკვრის.
ქარი ნაზად გიფრიალებს კაბას,
ნახატ სხეულს ცვარი დასდებია...
შენს მკერდს თავზე დავიყრიდი ახლაც
ფურცელ - ფურცელ დაგაბნევდი იას.
საკ.
No comments:
Post a Comment